هانگژو، چین (AP) - بازی‌های آسیایی روز یکشنبه در استادیوم 80000 نفری مرکز ورزشی المپیک به پایان رسید و بازی‌های آسیایی در حالی که نخست وزیر لی کیانگ نمایشی را با هدف به دست آوردن قلب همسایه‌های آسیایی به پایان رساند، بار دیگر میزبان چین بود. .

آنها رسماً بازی‌های آسیایی نامیده می‌شوند، اما توصیف دقیق‌تر «بازی‌های چین» است که نشان‌دهنده تسلط چهار دهه این کشور بر مسابقات قهرمانی قاره‌ای و چند ورزشی است.

نوزدهمین بازی‌های آسیایی - که در سال 1951 در دهلی نو، هند آغاز شد - جشنی برای هانگژو، شهری 10 میلیونی، مقر علی‌بابا و کلان‌شهری گسترده‌ای بود که تحت الشعاع یک کلان‌شهر بزرگ‌تر - همسایه شانگهای قرار داشت.

سخنگوی ژو دکینگ روز یکشنبه گفت: "ما به هدف یک بازی ساده، ایمن و تماشایی دست یافتیم." رسانه های دولتی هزینه های آماده سازی برای بازی ها را تقریباً 30 میلیارد دلار گزارش کردند.

وینود کومار تیواری، دبیرکل موقت شورای المپیک آسیا، آنها را «بزرگترین بازی‌های آسیایی تاریخ» خواند.

دبیر کل کمیته برگزاری، چن ویچیانگ، این نسخه از بازی های آسیایی را به عنوان کمپین «برندسازی» برای هانگژو توصیف کرد.

او گفت: «شهر هانگژو اساساً تغییر کرده است. منصفانه است که بگوییم بازی های آسیایی یک محرک کلیدی برای برخاستن شهر است.

این بازی‌ها بزرگ‌تر از هر بازی آسیایی قبلی با تقریباً 12500 شرکت کننده بود. المپیک پاریس سال آینده حدود 10500 خواهد داشت، مشابه بازی های آسیایی 2018 در جاکارتا، اندونزی، و پیش بینی برای سال 2026 که بازی ها به ناگویا، ژاپن منتقل می شود.

یکی از معدود رکوردهایی که چین این بار نشکست، کسب مدال 416 مدال بود که بازی های آسیایی 2010 در شهر جنوبی گوانگژو چین برگزار شد.

این بار چین 201 مدال طلا و در مجموع 383 مدال طلا کسب کرد. دو تیم بعدی - قدرت های آسیایی ژاپن و کره جنوبی - در مجموع مدال های کمتری نسبت به چین داشتند. البته مجموع جمعیت آنها حدود یک هشتم جمعیت چین است.

ژاپن 52 طلا و کره جنوبی 42 طلا به دست آوردند. در مجموع، این کمتر از نیمی از کل طلای چین بود.

12 کشور از 45 کشور یا سرزمینی که وارد شدند، پنج مدال یا کمتر داشتند و چهار مدال - بوتان، مالدیو، یمن و ماکائو - نتوانستند یک مدال کسب کنند.

وی جیژونگ، نایب رئیس 87 ساله شورای المپیک آسیا، در یک کنفرانس خبری به صورت لفاظی پرسید: "ما چگونه می توانیم عملکرد بازی های آسیایی هانگژو را ارزیابی کنیم؟"

ما بازی های آسیایی را در مقابل سایرین رده بندی نمی کنیم. اما از نظر میزبانی بازی ها در چین، آنها را با خودمان مقایسه کنیم. نمره 99 میدم. من همیشه معتقدم جا برای پیشرفت بیشتر وجود دارد.»

این بازی‌ها همه ورزش‌های المپیک سنتی را ارائه می‌کردند، و همچنین نگاهی اجمالی به یکی از ورزش‌هایی که سال آینده در پاریس پیش‌نمایش می‌شود - بریکینگ یا بریک‌دنس. و دیگری، کریکت، که در المپیک 2028 لس آنجلس یا در سال 2032 در بریزبن گنجانده خواهد شد.

Esports برای اولین بار یک ورودی رسمی و مورد علاقه غول پیکر بود. ورزش‌های ورزشی هنوز در المپیک حضور ندارند، اما کمیته بین‌المللی المپیک در تلاش است راهی برای سرمایه‌گذاری از جریان درآمدی عظیم خود بیابد.

این بازی‌ها به‌اصطلاح «ورزش‌های ذهنی» مانند شطرنج و پل قراردادی را به نمایش می‌گذارند و موارد منحصربه‌فردی را ارائه می‌دهند که در هیچ جای دیگری در یک رویداد چند ورزشی نخواهید دید: مسابقه قایق اژدها، کبادی، سپکتاکرا (والیبال با پا)، بسکتبال 3x3، و اسکیت غلتکی

یاسوهیرو ناکاموری، مدیرکل موقت بازی‌های آیچی-ناگویا 2026، گفت که ژاپن تنها دو مکان جدید می‌سازد، اما مانند المپیک اخیر توکیو، تمایلی به افتضاح ندارد.

گزارش شده است که هانگژو 56 مرکز ورزشی و 30 سایت تمرینی و همچنین سرمایه گذاری های زیرساختی بزرگ برای بازی ها ساخته است که به دلیل همه گیری COVID-19 یک سال به تعویق افتاد.

ناکاموری گفت: "سخت افزار چینی فوق العاده بود. ما نمی توانیم چنین بازی هایی را تظاهر کنیم. مفهوم ما این است که از سالن‌های موجود استفاده کنیم.»

او گفت که دو سالن جدیدی که در حال ساخت هستند، یک ورزشگاه و یک ورزشگاه هستند. علاوه بر این، ناگویا از مکان شنا و شیرجه در توکیو که برای المپیک 2020 ساخته شده است استفاده خواهد کرد و مسابقات دوچرخه سواری و سوارکاری را در نزدیکی توکیو برگزار خواهد کرد.

وی افزود: «این بدان معناست که ما باید روی نرم افزار و قدرت مردم کار کنیم. برای طرف ما این یک نقطه ضعف است زیرا ما یک سال را از دست می دهیم، به خصوص برای فعالیت بازاریابی.

از چن، دبیرکل کمیته سازماندهی محلی، پرسیده شد که آیا هانگژو پیشنهاد المپیک را در نظر خواهد گرفت.

چن گفت: «مکان ها برای برگزاری رویدادهای بزرگ و چند ورزشی مانند المپیک مناسب هستند. پس از پایان بازی‌های آسیایی، چیزی که ما روی آن تمرکز می‌کنیم این است که مردم چگونه می‌توانند از مکان‌ها به طور گسترده استفاده کنند. اما به این فکر نکرده ایم که آیا بازی های المپیک را برگزار خواهیم کرد یا خیر.